Tek Bir An

Hafif bir meltem ve ağır bir sohbet eşliğinde iki arkadaş saatlerce çene yaptılar.Hayattan,işten,sevgililerden,umutlardan,çiçeklerden,gezilerden ve daha pek çok şeyden konuştular.Sıcaklar tam bastırmadan ara mevsimin tadını çıkarttılar,mariachilerini yudumladılar.Kelimeleri tükettiler,eğlendiler.

Bir soru onları düşünmeye teşvik etti.Sonra sustular,uzun süre denize baktılar.Hayatta bir şansın olsaydı,hangi an'ı ya da olayı değiştirirdin?

Değişik türde olaylardan bahsettiler;Hayatta en çok üzüldükleri kırıldıkları anlardan,kişisel başarısızlıklardan,yanlış seçimlerden,bakıpta göremediklerinden,kaçırılan fırsatlardan,okul zamanlarındaki tembelliklerden tutun da hala yemek yapamama beceriksizliğine varana dek a'dan z'ye bir dünya sebep sıraladılar.Sonra güldüler bu hallerine.E soru bir taneydi,ama cevap amip gibi üredi,kar tanesi gibi yuvarlandı çığ oldu.Ne çok şikayet ettiklerini farkettiler.Sonra değiştirmek istedikleri anların,başka insanların hayatlarını da değiştirdiğini farkettiler.Dolayısıyla tek başına ,özgürce bir an'ı ya da bir olayı değiştirmenin görüldüğünden de zor,meşakkatli bir yol olduğuna karar verdiler.Eğlenceymiş gibi gelen ama ağırlığıyla ezen.Yapılan tüm hatalar,yanlış seçimler,başarısızlıklar,tatminsizlikler, hayatlarına üşüşen bir dolu olumsuzluk kendilerini şu anki insan yapan temel nedenlerdi aslında .İsimlerinin altında bir mazi ve o mazide kabarık bir liste vardı.Ama artı ama eksi,hepsine sebep tek bir şeydi,cümlenin öznesi olmak!Sorunun geldiği ilk andan bu yana sıraladıkları herşeye bir çizik attılar.Hiç bir şeyi değiştirmeyeceklerini bilerek,hayatlarını olduğu gibi tek bir hatırayı bile silmeden kabullendiler.Sonra kelimeler hafif bir meltem gibi esti :

''İki mariachi daha lütfen''